We wilden al een tijdje een fietstocht gaan doen. Niets spectaculairs met gps en zeemvelbroekjes ofzo, gewoon een dagtocht vanuit Gent.

Alleen lenen onze fietsen zich daar niet zo voor. Nicky heeft een gratis-bij-de-krant-fiets die uit elkaar valt als je er nog maar naar kijkt, en ik fiets op een rode bedrijfsfiets (ja, dat bestaat).
Hij is robuust en zwaar en kan diplomatisch omgaan met de Gentse tramsporen. Hij vindt het niet erg om dag na dag de meest hobbelige kasseistraten te trotseren.
Maar er 100km mee fietsen…hmmm.

Wat dat ‘hmmm’ inhield ondervond ik vorig weekend aan den lijve. Nicky heeft na jaren twijfelen een flashy mountainbike gekocht had en wou die inwijden met een tochtje naar zee. Het was mooi weer en we zouden toch naar Blankenberge gaan, dus waarom niet met de fiets? (Gekneusde billen, that’s why, maar dat terzijde)

Deel 1: het Gentse Hinterland

Er werd dus een knooppuntenroute uitgestippeld, en om 8u30 fietsten we onze straat uit. Op zich al een hele prestatie, voor wie mij en mijn slaapgewoontes een beetje kent.

Het eerste deel van de fietstocht voelde ik me een echte avonturier. Met mijn trouwe, zij het nogal logge stadsfiets Gent achter me laten en langs de weilanden en idyllische boerderijtjes van Vinderhoute en Lovendegem laveren: het voelde zo bevrijdend. Om zo in alle vroegte (voor mij dan) tussen de stille, bedauwde velden te fietsen, die er prachtig bijlagen in de ochtendzon.

Ik nam me ter plekke twee dingen voor: het eerste was dat ik later een grote, oude appelboom in mijn tuin wil, om dan in september appelgelei te maken in een gebloemde schort.
Ten tweede besloot ik dat we vaker zo’n fietstochtjes moeten doen.

Deel 2: langs de vaart concurreren met echte wielertoeristen

Eens de boerderijtjes van Lovendegem voorbij, liep onze route langs het kanaal Gent-Brugge. Het rook er naar Vlaams rivierwater, wat me terugkatapulteerde naar mijn kindertijd langs een oude Schelde-arm. Nicky maalde vlotjes de kilometers weg en moest daar nauwelijks moeite voor doen, terwijl ik licht hijgend en in derde (hoogste) versnelling mijn stalen stadsros tot hogere snelheden aanmaande.

Dure mountainbike vs zware stadsfiets – ik zeg u: het is een oneerlijke en onbegonnen strijd.

Kanaal Brugge Gent

Deel 3: de fiets is het beu

Omdat ik natuurlijk nog niet genoeg aan het afzien was, besloot mijn achterband het rond half 11 te begeven en konden we te voet verder.  In een coureurscafé wat verderop kregen we naast rare blikken ook het adres van de dichtstbijzijnde fietsenmaker die niet op vakantie was. Die vonden we 5 kilometer verderop in Knesselare, wat verder wandelen is dan het klinkt, zo in de blakende zon met een zwalpende fiets aan de hand! Gelukkig waren we daar net voor diens middagpauze, of we hadden daar tot 14u staan schilderen. Met een nieuwe achterband en twee uur vertraging reden we het laatste stuk richting Brugge, waar we picknickten tussen de toeristen.

Deel 4, waarin we de zee al kunnen ruiken

De rest van de dag verliep zonder noemenswaardige problemen, tenzij je de koppige tegenwind in de polders meetelt. Fuck you, polders, maar never mind.  Ik genoot van het voorbijflitsendegaande landschap en de cocktail op het strand bij aankomst smaakte beter dan ooit.

Deel 5, waarin West-Vlaanderen groter blijkt dan gedacht

Aangezien eentje geentje is, wilde we de dag nadien doorfietsen naar de babyborrel waarop we uitgenodigd waren in Hooglede (bij Roeselare). Leek me een goed idee want als we dan toch in West-Vlaanderen zijn… (Twee plaatsen in dezelfde provincie, die moeten in mijn hoofd wel vlakbij elkaar liggen. Zei ik al dat mijn gevoel voor oriëntatie niet je dat is?)
Hooglede bleek toch nog een 55-tal kilometer van Blankenberge te liggen maar wel langs een enorm mooie route. We passeerden kastelen rond Torhout, fietsten door een bos dat mijn hoofd deed duizelen van de doordringende dennengeur, tussen eindeloze korenvelden en langs een kleine honderdduizend kapelletjes.

De laatste kilometers waren er een beetje teveel aan (ahzò; dus Hooglede ligt in de hòògte??) maar de prachtige ontvangst met BBQ in de tuin en fijne vrienden deed me mijn pijnlijk achterwerk vergeten.

Vrienden leken te denken dat we na de babyborrel terug naar Gent zouden fietsen. Haha. Nee, het was mooi geweest. We zetten in Kortemark onze fiets op de trein (wat verrassend vlot ging, voor maar €5 extra per fiets), genoten van de zonsondergang en verbaasden ons over hoe snel we weer in Gent stonden. Mmm, ijsjes.

met de fiets op de trein

FIets met wanderlust op de trein

Als dit stukje wat cynisch klinkt: dat is het niet. Ik genoot van het gevoel buiten te zijn, op eigen krachten ergens te geraken, van de wisselende geuren en landschappen. Ik heb de smaak te pakken, en met het verlengd weekend gaan we in Nederland een paar dagen fietsen (of dat is toch het plan). Al ga ik mij daar toch een fiets huren 😉

En nu is het aan jullie!

Waar moeten wij nog eens gaan fietsen? Welke routes/sites raden jullie aan?
Graag jullie input dus voor toffe fietstochten in Vlaanderen of Nederland! Laat u maar eens goed gaan 🙂
Tips voor een goed bollende lichte fiets die geen stukken van mensen kost zijn ook meer dan welkom (een normale fiets, dus geen koersvélo of mountainbike).
De firma dankt u!

PS: terwijl we dan toch bezig zijn: wie graag meeleest, kan de kersverse Vree Ver Weg-Facebookpagina liken. Ik beloof jullie niet teveel te spammen.