Hoera, er is een tweede #boostyourpositivity challenge gestart! Vorige keer vond ik dat geweldig plezant, ook al week ik daardoor nogal af van de hoofdthema’s van deze blog. Nee, dit wordt geen persoonlijke blog. Reizen en eten zullen altijd de toon blijven voeren, maar gelukkig kan je elk thema wel een beetje naar je hand zetten 🙂 En bovendien: it’s my party and I’ll write if I want to!
Het thema deze week is ochtendrituelen. Ik lees wat anderen daar zoal over schrijven en ontdek heelder werelden waarvan ik het bestaan niet afwist. Van supermensen die twee uur vroeger opstaan om 10 kilometer te gaan lopen voor het krieken van de dag. Om op hun gemak de krant uit te pluizen voor de kinderen wakker worden. Die uitgebreid de tijd nemen voor een ontbijt van versgesneden fruit, homemade granola en, ik weet niet, om-3u-’s-nachts-gebakken pistoletjes. ZOT!
Kijk, ik ben géén ochtendmens. Maar echt écht niet. Elke minuut dat ik langer in mijn bed kan liggen is een minuut gewonnen, in my world. Dus ontbijten, daar doe ik niet aan. Of toch, een beetje, omdat ik anders tegen 10u hangry word, en dat wil ik mijn collega’s niet aandoen. Een beschuit in mijn mond proppen terwijl ik naar mijn fiets snelwandel, is dat ook een beetje ontbijten?
In het weekend mag het wat uitgebreider, maar dan ga ik altijd hartig boven zoet verkiezen. Op z’n Engels met Heinz boontjes en worstjes, bijvoorbeeld, of het ontbijt met gerookte zalm en mozzarella-tomaat bij Pain Perdu. Mmm..
No koffiekoeken for you!
Het is dus misschien een beetje raar dat ik ontbijten op reis – in Azië bijvoorbeeld – dikwijls wél de max vind. Of misschien ook niet zò raar. Want ten eerste moet ik reis niet persé vroeg uit de veren. Ik doé het wel, want there’s a whole world out there to explore, maar het moét niet!
Ten tweede: in Azië doen ze niet aan boterkoeken. En waar veel Vlamingen een beetje kokhalzen bij de gedachte aan noedelsoep bij het ochtendgloren, slurp ik die met veel plezier op. Moest ik nu thuis spaghetti mogen eten als ontbijt, maar om één of andere reden is dat niet oké.
Ik vind het sowieso een beetje raar om in tropische regionen westers eten te bestellen. Als dat de bedoeling was, zongen Kinderen voor Kinderen wel “Ik drink met m’n billen bloot, melk uit een cornflakeskom”. Maar dat doen ze niet, en een kokosnoot zal ik krijgen! Hoewel ik bereid ben om af en toe een uitzondering te maken voor de banana pancakes die ze in zowat elk Thais hostel bij het ontbijt serveren. Mmmm…banana pancakes 🙂
En als de ontbijtnoedels me na een paar weken toch de strot uitkomen, is er in zo’n landen altijd fruit. Liefst kunstig versneden en gepresenteerd op een palmblad. Nope, een gewoon bord trekt het gewoon niet in Azië of Afrika!
Petit déjeuner dans la savanne
Oeganda was niet bepaald een culinaire topbestemming (ooit schrijf ik daar eens een stukje over!) maar ze hadden er wel een origineel ontbijt dat waarschijnlijk ook niet voor iedereen weggelegd is.
Elke dag moesten we een klein gevecht leveren met onze gids Bosco, die ons met alle geweld naar chique hotels wou meenemen voor het ontbijt. Wij hielden voet bij stuk: wij willen ons ontbijt aan zo’n kraampje langs de weg halen, zoals alle Oegandezen doen!
Meestal verkocht het kraampje in kwestie kikomando: gebakken rode bonen met in stukjes gesneden chapatti’s, om één of andere reden geserveerd in een plastic zakje.
Heel simpel maar best lekker. Vuile handjes inclusief.
Bosco keek toe hoe wij ons ontbijt onhandig uit het zakje probeerden pulken en schudde meewarig zijn hoofd. Die toeristen die bonen met chapatti langs de weg verkiezen boven toast en echte koffie in een fancy schmancy hotel, daar scheelt toch iets mee…
Burrito’s en vegemite
Nu ik erover nadenk, kan ik maar weinig landen bedenken waar zoetigheid de plak zwaait aan de ontbijttafel. In Spanje at ik een jaar lang bijna elke ochtend pan con tomate. Stukje brood toasten, inwrijven met een teentje look, en daarop versgemixte tomaat met olijfolie scheppen. Heerlijk.
Of in de UK, waar ik minstens één keer mijn full English breakfast moét hebben. Thee met een wolkje melk incluis.
In Turkije was er brood met feta, tomaten, komkommer en olijven (en soms ook frietjes, zoals ik hier al eens vertelde).
In Australië probeerden ze me dat smerige Vegemite verkocht te krijgen (broodbeleg dat hoofdzakelijk bestaat uit gist, really??).
In Amerika aten we breakfast burrito’s en in één geval een Denny’s breakfastcombinatie van pannenkoeken, spiegelei en worstjes waar ik (tiens tiens) gigantisch misselijk van werd.
En zo zijn er zeker nog een heleboel landen die er eigen ontbijtgewoontes op nahouden.
Wat kreeg jij ‘in den vreemden’ ooit als bizar/interessant/verrassend lekker ontbijt voorgeschoteld?
september 30, 2015 op 7:45 am
Haha, wat een zalige post.
Ik ben zo een van die granola-makende mensen :p
Een hartig ontbijt, dat is echt niet mijn ding. Op vakantie durf ik heel uitzonderlijk wel eens gaan voor de English stuff, maar enkel als ik eerst iets zoeter heb gekregen. En je krijgt me de deur niet uit zonder een koffie met melk. In Berlijn was de koffie in onze hostel niet te zuipen dus was het eerste wat ik deed als we op stap gingen een koffietentje zoeken (heb me zelfs een keer, zo wanhopig was ik, beschuldigt aan Starbucks. Wat ik normaal zo veel mogelijk vermijd wegens te toeristisch)
september 30, 2015 op 10:31 am
Pas op, ik kan ook wel genieten van een boterkoek of van blueberry pancakes ofzo ze! Koffie daarentegen heb ik niet nodig…thee daarentegen 🙂
En hostels met niet te drinken koffie zouden moeten gesloten worden!
september 30, 2015 op 8:54 am
In Japan: een lauwe toast met een spiegelei op, oregano en cocktailsaus. En een blik opwarmkoffie (warmt op van zodra je het opentrekt, maar niet te zuipen). Drie dagen op rij en dan was ik het beu.
In IJsland: een boterham met smœr en haringsla. Ik ben ook niet aan hartig, maar dit was me toch wel vree zout.
september 30, 2015 op 10:30 am
’t Was te peizen dat die Japanners weer speciaal moesten doen 🙂
In IJsland hielden wij het bij goedkope Bonus-fare: bokes met choco en occasioneel een potje skyr. Maar haringsla klinkt eerlijk gezegd ook goed! Zo van die rolmopstoestand?
september 30, 2015 op 10:19 am
Leuke draai heb je aan het thema gegeven!
Ik ben ook eerder een zoete ontbijter; dat ontbijt in Oeganda zie ik mij perfect eten als middagmaal, maar ’s ochtends zou ik daar echt serieus mijn best voor moeten doen.
En euh, spaghetti als ontbijt doe ik soms ook hoor, nl. de ochtend voor een zware sportinspanning ofzo. Al is het ook dan een zoete variant, want ik doe er bruine suiker op (gelijk de coureurs van vroeger 😉
september 30, 2015 op 10:29 am
Spaghetti met bruine suiker? 😮 Zonder saus dan, hoop ik, haha. Serieus, is dat lekker?
oktober 1, 2015 op 7:34 pm
Ja ja, zéker zonder saus! Bah, het idee alleen al, saus met suiker, haha.
Maar ik vind dat wel lekker ja, al is het zeker niet iets om alle dagen te eten natuurlijk 🙂
september 30, 2015 op 1:03 pm
Heel leuk artikel heb je er rond geschreven. Ik ontbijt veel te graag anders zou ik super lastig rond lopen. Ik zou het niet kunnen volhouden met maar één beschuitje. Sommige maaltijden zou ik echt niet eten als ontbijt, eerder als middag eten of zo. Hoe laat stond je trouwens op? Daar ben ik wel nieuwsgierig naar. 🙂
september 30, 2015 op 1:45 pm
Als ik ga werken? Meestal 8u30 😮 Erg hé.
Om de zoveel maanden krijg ik dan een aanval van ‘Getting things done’ en sta ik een tijdje om 7u30 op, maar die goeie bedoelingen zijn nooit een lang leven beschoren…
september 30, 2015 op 1:10 pm
Op de Filipijnen eten ze echt altijd rijst, en dat vond ik wel moeilijk om me aan aan te passen. Ik ben sowieso al niet echt een rijsteter, werd dus raar aangekeken wanneer ik een havermoutpapje stond klaar te maken. Maar alles went, en na twee maanden at ik zelf ook al eens rijst ’s morgens om 7uur, terwijl het buiten al dertig graden was.
Ik vind dit trouwens echt een leuke post, zot hoe verschillend eetgewoontes kunnen zijn hé 🙂
september 30, 2015 op 7:33 pm
Leuke draai aan dit bericht! Hier wordt ook altijd gekozen voor een zoet ontbijt, maar volgens mij is dat een kwestie van gewoonte… Op reis kies ik wel graag voor iets plaatselijks 🙂
oktober 1, 2015 op 9:11 pm
Leuke topic! Dit wil ik vaker lezen!
oktober 2, 2015 op 7:12 pm
In Pakistan kregen we toch het ontbijt dat het meest ver van ons eigen Vlaamse ontbijt stond. Redelijk eentonig met elke ochtend naanbrood – was ik niet zo zot van, en een beetje Engels getint. In Marokko was het ontbijt dan weer superlekker, maar daar was het eigenlijk elke maaltijd lekker – ongelooflijk wat een kok op een trektocht kan klaarmaken!
oktober 4, 2015 op 8:51 am
Superleuke post! Ik zit nu al zo’n 2 weken in China en noedels als ontbijt zijn nog altijd mijn ding niet … Ik neem met veel plezier de bus naar een westerse supermarkt voor cornflakes haha!
oktober 4, 2015 op 10:16 am
Wauw, wat een gekke ontbijtdingen allemaal. Ik ben onder de indruk van dat bruine zakje in Oeganda. At je dat echt elke dag? Wel leuk dat je er zo’n beetje jouw eigen draai aan gegeven hebt. Aan dit hele boost your positivity plan 😉
Doe zo verder! hi!
oktober 4, 2015 op 11:32 am
Een super intressant post! Ik krijg er al zin in om op reis te gaan. Nu ben ik momenteel in Turkije, maar wel in een all-in dus hier hebben ze vanalles. Thuis maak ik iedere dag een smoothie en als ik daar eens geen zin in heb meusli met yoghurt, wat we hier ook allemaal kunnen verkrijgen 😀
Nog eens, zalig artikel!
Charlotte
oktober 6, 2015 op 12:28 pm
Oehhh Turkije vind ik top voor alles wat met eten te maken heeft! Las je m’n artikel over mijn favoriete Turkse gerechten al?
oktober 6, 2015 op 12:28 pm
Ugh nee dat zou me inderdaad niet smaken, zo’n fake cake. Maar het zijn wel herinneringen hé 😉
oktober 31, 2015 op 5:02 pm
Wijze aanpak van het thema, Claire!
En lang leve de Thaise banana pancakes! Al heb ik toch ook een paar keer de noedelsoep gepakt, om eens lekker lokaal te doen 🙂