Hoera, er is een tweede #boostyourpositivity challenge gestart! Vorige keer vond ik dat geweldig plezant, ook al week ik daardoor nogal af van de hoofdthema’s van deze blog. Nee, dit wordt geen persoonlijke blog. Reizen en eten zullen altijd de toon blijven voeren, maar gelukkig kan je elk thema wel een beetje naar je hand zetten 🙂 En bovendien: it’s my party and I’ll write if I want to!

Het thema deze week is ochtendrituelen. Ik lees wat anderen daar zoal over schrijven en ontdek heelder werelden waarvan ik het bestaan niet afwist. Van supermensen die twee uur vroeger opstaan om 10 kilometer te gaan lopen voor het krieken van de dag. Om op hun gemak de krant uit te pluizen voor de kinderen wakker worden. Die uitgebreid de tijd nemen voor een ontbijt van versgesneden fruit, homemade granola en, ik weet niet, om-3u-’s-nachts-gebakken pistoletjes. ZOT!

Kijk, ik ben géén ochtendmens. Maar echt écht niet. Elke minuut dat ik langer in mijn bed kan liggen is een minuut gewonnen, in my world. Dus ontbijten, daar doe ik niet aan. Of toch, een beetje, omdat ik anders tegen 10u hangry word, en dat wil ik mijn collega’s niet aandoen. Een beschuit in mijn mond proppen terwijl ik naar mijn fiets snelwandel, is dat ook een beetje ontbijten?

In het weekend mag het wat uitgebreider, maar dan ga ik altijd hartig boven zoet verkiezen. Op z’n Engels met Heinz boontjes en worstjes, bijvoorbeeld, of het ontbijt met gerookte zalm en mozzarella-tomaat bij Pain Perdu. Mmm..

No koffiekoeken for you!


Het is dus misschien een beetje raar dat ik ontbijten op reis – in Azië bijvoorbeeld – dikwijls wél de max vind. Of misschien ook niet zò raar. Want ten eerste moet ik reis niet persé vroeg uit de veren. Ik doé het wel, want there’s a whole world out there to explore, maar het moét niet!
Ten tweede: in Azië doen ze niet aan boterkoeken. En waar veel Vlamingen een beetje kokhalzen bij de gedachte aan noedelsoep bij het ochtendgloren, slurp ik die met veel plezier op. Moest ik nu thuis spaghetti mogen eten als ontbijt, maar om één of andere reden is dat niet oké.

Ik vind het sowieso een beetje raar om in tropische regionen westers eten te bestellen. Als dat de bedoeling was, zongen Kinderen voor Kinderen wel “Ik drink met m’n billen bloot, melk uit een cornflakeskom”. Maar dat doen ze niet, en een kokosnoot zal ik krijgen! Hoewel ik bereid ben om af en toe een uitzondering te maken voor de banana pancakes die ze in zowat elk Thais hostel bij het ontbijt serveren. Mmmm…banana pancakes 🙂

En als de ontbijtnoedels me na een paar weken toch de strot uitkomen, is er in zo’n landen altijd fruit. Liefst kunstig versneden en gepresenteerd op een palmblad. Nope, een gewoon bord trekt het gewoon niet in Azië of Afrika!

Petit déjeuner dans la savanne

Oeganda was niet bepaald een culinaire topbestemming (ooit schrijf ik daar eens een stukje over!) maar ze hadden er wel een origineel ontbijt dat waarschijnlijk ook niet voor iedereen weggelegd is.

Elke dag moesten we een klein gevecht leveren met onze gids Bosco, die ons met alle geweld naar chique hotels wou meenemen voor het ontbijt. Wij hielden voet bij stuk: wij willen ons ontbijt aan zo’n kraampje langs de weg halen, zoals alle Oegandezen doen!
Meestal verkocht het kraampje in kwestie kikomando: gebakken rode bonen met in stukjes gesneden chapatti’s, om één of andere reden geserveerd in een plastic zakje.
Heel simpel maar best lekker. Vuile handjes inclusief.

Bosco keek toe hoe wij ons ontbijt onhandig uit het zakje probeerden pulken en schudde meewarig zijn hoofd. Die toeristen die bonen met chapatti langs de weg verkiezen boven toast en echte koffie in een fancy schmancy hotel, daar scheelt toch iets mee…

Burrito’s en vegemite

Nu ik erover nadenk, kan ik maar weinig landen bedenken waar zoetigheid de plak zwaait aan de ontbijttafel. In Spanje at ik een jaar lang bijna elke ochtend pan con tomate. Stukje brood toasten, inwrijven met een teentje look, en daarop versgemixte tomaat met olijfolie scheppen. Heerlijk.

Of in de UK, waar ik minstens één keer mijn full English breakfast moét hebben. Thee met een wolkje melk incluis.

In Turkije was er brood met feta, tomaten, komkommer en olijven (en soms ook frietjes, zoals ik hier al eens vertelde).
In Australië probeerden ze me dat smerige Vegemite verkocht te krijgen (broodbeleg dat hoofdzakelijk bestaat uit gist, really??).
In Amerika aten we breakfast burrito’s en in één geval een Denny’s breakfastcombinatie van pannenkoeken, spiegelei en worstjes waar ik (tiens tiens) gigantisch misselijk van werd.

ontbijt denny's usa

En zo zijn er zeker nog een heleboel landen die er eigen ontbijtgewoontes op nahouden.
Wat kreeg jij ‘in den vreemden’ ooit als bizar/interessant/verrassend lekker ontbijt voorgeschoteld?