Ik heb van mijn leven nog nooit op een Gmail-advertentie geklikt, tot vandaag. Want wat vandaag boven mijn spam-mails stond te blinken, trok voor een keer wél mijn aandacht.
“Blookup,” stond er, “Tranform your blog into a book.”

Nu moet je weten dat ik destijds een Erasmus-blog bijhield over mijn jaar in het Spaanse Valencia. Hééél af en toe schiet mij dat weer te binnen en ga ik een beetje lezen en mijmeren over dat speciale jaar, dat mijn leven op zoveel vlakken een andere wending gegeven heeft. Maar de blog in kwestie staat op een oude Blogger-pagina, en wie weet hoe lang duurt het nog voor dat, 73 posts incluis, allemaal plots verdwijnt in het zwarte gat van de internet-archieven?

el-gran-salto
Dat ik die schrijfsels toch eens allemaal moest opslaan, dacht ik dan, maar ik zag me al zitten copy-pasten tegen de sterren op. Want we spreken over 195 pagina’s tekst – in die tijd lag mijn blogfrequentie ietske hoger dan nu, ahja met al die avonturen die ik op dagelijkse basis meemaakte 🙂
En nu stond die advertentie daar plots, bijna op de kop 10 jaar nadat ik op Erasmus vertrok. Ongetwijfeld een teken van de Erasmus-goden.
(En ook, WABLIEFTERU?? 10 JAAR??!!? Daar had ik dus serieus tot vandaag niet bij stilgestaan…)

Dus: een geprint boekje van die blogposts, mooi in volgorde en met de foto’s erbij die ik toen met veel moeite op die site wist te krijgen, hoe leuk zou dat niet zijn? Een geïllustreerde samenvatting van de 4 dagboeken die ik tijdens dat jaar wist vol te pennen.
Enfin, ik heb mij dus zo’n boekje besteld, en ik vond dat de moeite waard om die site te delen. Kan niet anders of er zijn nog mensen die zoiets zochten maar tot nu toe niet vonden. Ik laat nog weten of het op iets trekt! Als het mij aanstaat, maak ik er ook eentje voor mijn posts uit Australië sie.

Ik heb er dus vanavond een heerlijk nostalgische avond opzitten, want alle 195 bladzijden opnieuw gelezen. En goed gelachen ook. Hoe anders je toch schrijft als je weet dat de enigen die meelezen je familie en dichte vrienden zijn. Hoe vlot het er toen allemaal uitvloeide; aan nalezen deed ik niet, want het was toch gewoon om het thuisfront op de hoogte te houden van mijn Spaans academiejaar. Op een bepaald moment zit er zelfs een post bij die bestaat uit 1 zin waarin ik mij kwaad maak omdat ik niet vaker mails van datzelfde thuisfront krijg.

Ook grappig: de dag dat ik tussen de soep en de patatten vermeld dat ik me heb aangemeld op Facebook.com (toen nog onbekend in België), en het omschrijf als “een soortement geavanceerde MSN-Spaces waardoor ik de foto’s van mijn maatjes hier naar hartelust kan stelen, hiephoi”. Haha, MSN Spaces!
Niet vergeten dus: op 22 oktober van dit jaar vier ik mijn 10-jarig Facebook-jubileum. Ik ben zeker dat ik daar een serieuze trendsetter mee was in België 🙂

Ahja, voor wie zich afvraagt waar die blognaam ‘El Gran Salto Adelante’ vandaan kwam: dat is de Spaanse term voor ‘De Grote Sprong Voorwaarts’. Over die Maoïstische kunstgreep hadden we in de pol&soc zalig interessante lessen gekregen van ons aller lievelingske professor Doom en dat was blijven hangen. En aangezien een jaar alleen in een vreemd land gaan zitten voor mij een serieuze sprong in het duister was –ik had nog nooit op kot gezeten, sprak geen Spaans dat ik niet in Jommeke gelezen had, kon niet koken en ging nooit op reis (!)- was de naam snel gevonden.

Er zit trouwens een geniaal accurate (vind ik toch) omschrijving bij van een week Fallas in Valencia (de lokale Gentse Feesten, zeg maar). Die herpubliceer ik hier binnenkort eens, denk ik!