Ik heb een al lang aanslepende discussie met m’n maat Koen. We hebben allebei zo’n kraswereldkaart, een gigantisch kraslotje waarop je het laagje wegkrast van plaatsen die je al bezocht hebt. Alleen hebben we een klein meningsverschil over de spelregels. Koen vindt dat je een land volledig mag wegkrabben als je er één keer bent geweest. Ik daarentegen kras consciëntieus enkel de stad of regio weg die ik bezocht heb. Met als gevolg dat mijn kaart er zielig ongekrast uitziet in vergelijking met de zijne.

IMG_4920.JPG

Ik weet er de landen dan ook uit te kiezen. Letland bijvoorbeeld, is een onooglijk speldenknopje naast mastodonten Rusland en de Scandinavische landen (al beweren ze zelf de belangrijkste van alle Baltische staten te zijn).  Mauritius zie je zelfs nauwelijks liggen op de kaart, dus het krassen daarvan duurde ook al niet lang. En hoewel we in 3 weken Amerika meer dan 2500 kilometer gereden hebben, mocht ik van mezelf toch maar een zielig blauw stukje kaart blootleggen.

Koen houdt er dus duidelijk een betere tactiek op na. Eén welgemikte conferentie in Peking bijwonen en jupla, de helft van de wereldkaart mag eraan geloven.
Anderzijds moet er toch op m’n 50ste nog iets te ontdekken vallen hé!
Bovendien krast dat gouden laagje minder makkelijk weg dan je zou denken. In Nieuw-Zeeland zit zelfs een gat omdat ik er zo hardnekkig op moest zitten schuren. Ik krijg al een muisarm als ik eraan denk.

Dus Koen, jij wint, voorlopig toch. 😉 Ooit gaan we samen naar China en trekken we daarna een hele avond uit om het Gele Gevaar van de kaart te krassen.
We boeken er meteen een kinesist bij voor onze pols.