In Kroatië zag ik de melkweg voor het eerst bewust. We waren voor de laatste keer met onze ouders op reis, en namen de ferry van Hvar terug naar het vasteland. Die boot halen was nog een avontuur op zich, compleet met een half hilarische, half creepy speed-walk langs een compleet in het donker gehulde industrieweg.

Maar goed, de melkweg. We stonden aan dek in de golven te staren, ons vel nog warm na een dagje rondsnorren langs turkooizen baaitjes en olijfgaarden die rùiken naar vakantie. En plots ontwaar je dan die -jawel!- melkwitte sliert die zich een baan door het heelal slingert. Just wow.

We hebben daar de hele terugvaart gewoon gestaan, zonder iets te zeggen. Just trying to take in the hugeness of it all. Met het geruis van de golven als soundtrack van een onvergetelijke herinnering.

calvin and hobbes starry sky

Nochtans was ik altijd al een sterrenkijkertje. Niet létterlijk in baarmoeders enzo, maar vriendjes moesten er steevast aan geloven: romantisch sterren kijken in een vochtige Zwijnaardse wei, liefst in het holst van de nacht. Niet dat dat in Belgium spectaculaire zichten opleverde.

Een jaar na Kroatië maakte ik Australië onveilig en sliep ik een paar nachten in de uitgestrekte outback. Slapen in een tent was voor mietjes, vond ik toen. Wij stoere backpackers hadden genoeg aan een swag -een soort slaapzak met een matje erin genaaid- om onder de blote hemel ons hoofd te rusten te leggen.
Mijn zaklamp te na gelaten, was de dichtstbijzijnde lichtbron zo’n 3u rijden van ons verwijderd. Ik probeerde het toen op mijn reisblog onder woorden te brengen: het gevoel in zo’n kitcherige snowglobe te liggen, maar dan met fonkelende sterren in plaats van plastic sneeuw. Van niet naar de sterrenhemel te liggen kijken maar er middenin te zitten…onbeschrijfelijk!
(Ik herinner mij ook het Dilemma van de Bijziende Sterrenkijker: je wil wegdoezelen met zicht op de sterren maar op welk moment zet je dan je bril af als je niet als slapend over je eigen bril heen wil rollen?)

sterren boven uluru

En dan kwamen de smartphones, en installeerde ik een app die ik niet meer zou willen missen: SkyWalk (of Stellarium is schijnt nog beter!). Je richt gewoon je telefoon naar de hemel, en die vertelt je naar welke constellatie, planeet of zelfs satelliet je aan het staren bent. Of dat het lichtpuntje waarnaar je zo gebiologeerd zit te kijken, de vlucht van 20u naar Amsterdam is (it has happened!)

Dat gezegd zijnde, beperkt mijn parate kennis over astronomie zich tot een schamele drie constellaties. Orion, de Grote Beer en het Zuiderkruis (dat ook op de Australische & Nieuw-Zeelandse vlaggen prijkt) kan ik met het blote oog herkennen. Povertjes. Ik neem me al jaren voor om eens langs te gaan in het observatorium in de Gezusters Lovelingstraat hier in Gent, en die sterrenkennis wat bij te schaven.

Then again…there’s always an app for that 😉

Wat zijn jullie meest memorabele stargaze-momenten?