Ik weet dat veel reizende mensen echt kicken op koopjes doen en afdingen op lokale marktjes, maar voor mij is dat echt waar een nachtmerrie (en ik hou nochtans zo van marktjes). Just fucking tell me how much it costs!
In Marokko had ik bijvoorbeeld mijn zinnen gezet op van die leren puntsletsen, die op souks liggen uitgestald in kleurrijke naar geiten geurende stapels. Ik zal wel de enige vrouw ooit zijn die ei zo na in tranen uitbarst van frustratie tijdens het kopen van pantòffels.
Everybody wants to make me good price. En ik wil gewoon roepen: Luister, Mustafa!! Ik ga echt waar meer dinars uitgeven in uw kraam als ge me gewoon op mijn gemak eens laat rondkijken en mij dan zegt hoeveel ik u moet. Uw pushy taktiek werkt compleet averechts.
En beste marktkramer in Indonesië, Ik koop nog liever niets dan dat ik mij een schuldgevoel laat aanpraten omdat uw 6 bloedjes van kinderen gaan verhongeren aangezien ge uw op industriële schaal gemaakte ‘authentieke’ Balinese maskers met verlies moet verkopen. En dat terwijl wij duidelijk allemaal miljonairs zijn in Europa.
Maar leg dat maar eens uit aan Ketut (want 1/4 van alle Balinezen heet Ketut, dat weet sinds Eat Pray Love iedereen. Met dank aan Julia Roberts).
Leg dat maar eens uit.
I tried, I failed.
In de Bazaar in Istanbul, just van ’t zelfde. Iedereen heeft een neef die òòk in België woont, allee hoe toevallig! En daarom mag ik dat backgammon-bord kopen onder de marktprijs, amai zeg!
I know, het werkt nu eenmaal zo, een spel tussen verkoper en kandidaat-koper.
Maar ik ben nu eenmaal de slechtste onderhandelaar die menig Ahmed al in z’n kraam heeft ontvangen. Ik wil geen halvelingse ruzie staan maken over 10 lira, ik wil vriendjes maken met de lokale bevolking!
Ik moet er geen tekeningskes bij maken dat ik mij al voor veel reissouvenirs compleet in ’t zak heb laten zetten.
I’m the non-confrontational backpacker extraordinaire!
Dus van mij geen Onderhandeltips voor de Moderne Backpacker, eilaas.
(Behalve misschien: zoveel mogelijk humor gebruiken. Slechtgezinde reizigers lokken geen goeie deals uit, zo blijkt.)
Wel ben ik benieuwd naar jullie meest gekoesterde reissouvenirs! Bij mij is dat een ietwat cliché nazir (zo’n blauw Turks oog) dat een couchsurfer me cadeau deed en sindsdien als een talisman aan m’n rugzak hangt.
Ps: ik heb uiteindelijk wel een paar Marokkaanse puntsletsen aan mijn bed staan, overigens!
september 8, 2014 op 1:11 pm
Ha nog eentje die opnieuw gestart is dankzij Kelly! 🙂 En blijkbaar ook een couchsurfer, joehoe! Souvenirtjes koop ik eigenlijk nooit, ik denk altijd dat zo’n dingen op den duur in mijne weg gaan staan. Andere (hele lieve) mensen kopen dan wel souvenirtjes voor mij, en couchsurfers brengen ook allerlei liefbedoelde dingetjes mee. Een Mexicaans gevechtsmasker, een Indonesisch houten poesje, een Zweedse halsketting, Australische koalabeertjes,… staan allemaal mooi in mijn kastje!
september 9, 2014 op 9:40 pm
Hoera, mijn eerste comment! 🙂 Echt fijn hé als gasten iets kleins meebrengen? Ik probeer zelf ook altijd iets mee te nemen maar heb het ideale Belgische presentje nog niet gevonden.
september 11, 2014 op 8:14 am
Toen ik voor een maand rondtrok in de US, had ik koelkastmagneetjes mee van Brugge – vonden ze de max en namen weinig plaats in mijn rugzak!
september 11, 2014 op 11:42 am
Ah zo’n goed idee! Al vrees ik dat er geen Gentse magneetjes bestaan ^^