De bus werkte met een buddy-systeem. Na elke tussenstop vroeg de chauffeur of niemand zijn buurman/vrouw miste. Was het antwoord unaniem “nee”, dan kon de reis hervat worden.
Niet zo’n waterdicht systeem, dat ondervond ik aan den lijve.

Ik was op een koude zondagnacht onderweg terug van Berlijn naar Brussel met Eurolines. Ik had er 4 dagen in de Duitse hoofdstad opzitten, mijn eerste keer daar!
Het was 2u ’s nachts en we stopten in Hannover voor een chauffeurwissel en een toiletbezoek. De helft van de passagiers bleef lekker liggen slapen (voor zover dat lukt, zo met je benen rond jezelf gekruld).
“Zwanzig Minuten!”, riep chauffeur 1 door het gangpad. Mijn Poolse buurvrouw op leeftijd stapte ook af voor een plasje. Behalve het toilet was er niets te zien op de parking, waardoor ik 10 minuten voor tijd alvast terug naar de bus liep.
Aléja…naar de plaats waar de bus had moeten staan.
Shit.

Mijn eerste gedachte: ik sta op de verkeerde plek. De tweede: de bus zal nog efkes gaan tanken zijn. De derde, vierde en alle daarop volgende gedachten ga ik hier niet neerschrijven wegens teveel scheldwoorden.

Dus de situatie was als volgt: ik stond met mijn bejaarde Poolse buddy op een onchristelijk uur op een hoogst ongezellige Duitse parking. En de bus was mét mijn bagage maar zonder mij onderweg naar Brussel. So much for that buddy system.

Bellen naar het nummer van Eurolines haalde niet veel uit op dat uur. Op en rond de parking was in geen velden of wegen iemand te bespeuren. Mijn Poolse kompaan sprak geen Duits of Engels, enkel Polski, en staarde een beetje apatisch voor zich uit. Van die kant moest ik dus ook geen hulp verwachten.

Gelukkig speelt dit avontuur zich af in Hannover, waar mijn couchsurf-kameraad Dennis toen woonde. Die zat op een feestje maar kwam onbaatzuchtig (en een beetje beschonken) naar de plaats waar ik gestrand was. He pulled some magic en wist warempel iemand van Eurolines aan de lijn te krijgen. Die kreeg op zijn beurt de chauffeur van mijn voortvluchtige bus te pakken, en tot mijn grote verbazing liet die weten rechtsomkeer te zullen maken.

Nog eens anderhalf uur later zwenkte mijn bus de lege parking dus weer op.

Onnodig te vermelden dat de passagiers me niet met applaus onthaalden. Integendeel, ik kreeg nog een stevige Deutsche scheldtirade op mijn bord van chauffeur 2, die -in his defense- dus niet had geweten dat chauffeur 1 ons 20 minuten tijd had gegeven.
Mijn middelbare school-Duits beperkt zich tot ‘mein Vater arbeitet bei Ford’ en ‘Wann kommt der Bus’ maar geen van beide zinnen leek me vreselijk geschikt voor de situatie. Dus hield ik mijn mond maar.
Het Poolse besje installeerde zich aan het raam. Ik ging naast haar zitten en deed heel hard m’n best om onzichtbaar te worden.