Een dagje Stockholm is snel voorbij, maar het vooruitzicht om Zweeds Lapland te gaan verkennen stond me hoegenaamd niet tegen. Het Zweedse Sami-gebied (want zo noemen de ‘Lappen’ officieel) is minder bekend dan het Finse, en toeristisch ook minder uitgebouwd. Abisko en Kiruna zijn nog de bekendste regio’s in Zweeds Lapland, maar wij gingen het iets zuidelijker zoeken, in de regio rond Arjeplog. “Zuidelijk” is natuurlijk relatief, als de poolcirkel binnen husky-loopafstand ligt, zit je niet bepaald in tropische regionen.

Lapland zeg! Ik stelde me sneeuw voor, veel sneeuw, en misschien een loslopende eland hier en daar, en voor de rest liet ik het vooral op me afkomen. De belofte van sneeuw werd van bij de landing in Skellefteå ingelost, al wees de thermometer 3° boven nul aan. Zo’n dikke laag smelt natuurlijk niet in 1-2-3!

Donderdag: geen Scandinavische crimi’s hier

Na een rit van een paar uur  vanuit Skellefteå belandden we aan in het ‘stadje’ Arjeplog. Het stikt hier van de mannen met een voorliefde voor zware motoren. In Arjeplog wonen ocharme 2000 mensen, maar in de winter verdubbelt dat aantal doordat delegaties van autobedrijven hiernaartoe afzakken om auto’s in winterse condities te testen.  Het is de streek van grote meren, uitgestekte bevroren vlaktes die ’s winters gewoon dienst doen als extra oppervlak om je van A naar B te verplaatsen (en dus als testoppervlak voor snelle wagens). En met de komst van buitenlanders ontstaan ook meer toeristische activiteiten, waardoor Arjeplog een handige hub kan zijn om dit deel van Zweeds Lapland te  verkennen.
Je ziet ook totaal niet dat je op een meer loopt! Ik had me dat voorgesteld als een blauw/doorzichtige gladde spiegel, een beetje griezelig  op te lopen, maar er ligt natuurlijk een massa sneeuw op dus je beseft niet eens dat je niet op de begane grond rondhopst.

Serieus afgelegen wel, als je hier een paar schoenen bij Zalando bestelt…ocharme die koerier
Arjeplog is het 4e grootste district van Zweden en ze hebben welgeteld 2 politieagenten. Gelukkig snijden niet al teveel mensen mekaar hier de keel over, in tegenstelling tot wat Scandinavische crimi-series je willen doen geloven.

Maar vergis je niet, ook al is dit een gehucht omringd door honderden kilometers besneeuwde vlaktes, Thais eten en een cinemaatje hebben ze uiteraard wel:

Mobiel Thais: overal in Zweden present!

En natuurlijk: de lokale bioscoop

Met zelfs een filmfestival!

Arjeplog blijkt ook over een charmant museum te beschikken, opgericht in 1965 door een dokter met een fascinatie voor de gebruiksvoorwerpen van Sami en ‘gewone’ Zweden. Voor zo’n klein dorp is het echt een indrukwekkend museum, absoluut een bezoek waard om bij te leren over de gebruiken, de geschiedenis en het alledaagse leven van de bewoners van deze koude streken. De koning was hier een paar jaar geleden op bezoek, deelde de enthousiaste gids ons meermaals en met gepaste trots mee (ik maakte het goedkeurend gebrom dat bij zo’n mededeling verwacht wordt). Op de benedenverdieping kregen we een charmant knullig filmpje te zien, met een dramatisch bombastische voice-over die in poëtische bewoordingen over het leven in Arjeplog berichtte. Er was ook net een tentoonstelling geopend met dit soort angstaanjagende schilderijen:

Speciaal. Elders waren een paar kamers ingericht zoals in de jaren ’40 en dat katapulteerde me terug naar één van m’n lievelingsboeken als kind: De Kinderen van Bolderburen van Astrid Lindgren. Met een beetje verbeelding zie je Britta, Olle, Lasse en co hier zo tapijtjes zitten weven of luisteren naar de verhalen van hun opa. Ik werd er zowaar een beetje nostalgisch van!

Rendierkebab

Wie mij kent, weet dat ik een zwak heb voor kampvuren en de gezelligheid die errond hangt. Op dat vlak is Lapland een droom. We hebben hier een paar keer mogen genieten van een boven het vuur gekookt festijn van rendiervlees, patatjes en de obligate lingonbessen, hier alomtegenwoordig. Dan zit je in een houten hutje in the middle of nowhere, in het donker rond het vuur. Je derrière zit op een rendiervelletje om warm te blijven en de geur van bakkend vlees hangt in de lucht, en dan kan je niet anders dan volmaakt tevreden zijn. Voeg daar een saunabezoek in een ander houten hutje aan toe, compleet met afkoelduik in een IJSkoud riviertje, gevolgd door een half uur in een houten kuip met water dat verwarmd wordt met een houtvuur…
Er branden fakkels langs de rand van je bad, fijne sneeuwvlokjes dwarrelen uit de lucht en smelten op je nog tintelende lippen. Sorry als het wat erotisch begint te klinken, haha, eigenlijk is het best een sensuele ervaring!

Vrijdag: vliegende kakskes

De mensen verplaatsen zich hier met de auto en met de sneeuwscooter, gaande van modellekes grasmachien (starten met zo’n trekkabel, grote stinkende benzinewalmen, oorverdovend lawaai) tot geavanceerde scooters die je amper hoort rijden. Of dat niet heel vervuilend was, zo door de bossen te gaan sjezen? Ik kreeg een scheve grijs terug. Wat verwachtte ik nu; dat ze uren door de sneeuw zouden gaan ploeteren op sneeuwraketten om ergens te geraken? Point taken.

Ik kreeg de kans om zelf op tocht te gaan met zo’n sneeuwscooter, wel eens kicken zo door de sneeuw racen! In de bochten moet je goed meeleunen want het sturen gebeurt door twee ski’s die aan de voorkant van het machien uitsteken. Niet evident. Toch gaat er volgens mij qua transport niks boven het gevoel van voortgetrokken te worden op een hondenslee. Geen storend lawaai van motoren, alleen het shhhhhhj van de slierende slee en het getrippel van hondenpootjes. Daarmee laveer je door de bossen, eindeloos lijkende rijen smalle pijnbomen en berken.
Minder idyllisch (dat zeggen ze er nooit bij) is de huskystront die je rond de oren vliegt en de bijhorende aroma’s.  Die honden kakken dus in volle galop tijdens het lopen, en we spreken over 8 honden waarbij de nood blijkbaar hoog was. Ik zat vooraan op de slee, wat behalve het beste zicht dus ook een paar vliegende drollen betekende. 💩💩

Hoe de max zijn die husky’s trouwens! Zo aanhankelijk ook, ze hebben me er moeten van weglokken met warme chocomelk Supermooie ervaring dus. Wie graag door mooie foto’s van schattige husky’s in actie: @coldnosehuskies (waarmee wij op stap waren) zit ook op Instagram. Het koppel achter het bedrijfje wisselt af tussen tochten met toeristen en meedoen in lange-afstandsraces in o.a. Alaska; wat een fantastisch leven moet dat zijn!

Deel 2 van dit verslag, met iglo’s en poolcirkels (eigenlijk maar 1 poolcirkel) volgt snel!