Sinds dinsdag zijn Evi & ik terug van een 5-daagse in Israël! Behalve Tel Aviv zijn we er ook met het openbaar vervoer op uit getrokken naar de Dode Zee en Jerusalem en dat was een zeerrrrr goeie beslissing.
Laat ik beginnen met een paar dingen die me zijn opgevallen in het land van de eeuwige hummus en die ik niet meteen verwacht had!
- Dat de mensen zo vriendelijk zouden zijn. Uit mijn eerdere ervaringen met Israëli was ik al half tot de conclusie gekomen dat dat allemaal arrogante, onbeleefde egotrippers waren. Maar in Israël zelf, zonder zeveren -met uitzondering van 1 lompe boer- alleen verblindend vriendelijke mensen tegengekomen. Behulpzaamheid van het normale soort, als in: mensen die zien dat je op de kaart staat te kijken en vragen of ze misschien kunnen helpen, tot extreme voorbeelden: tot twee keer toe stopte een auto midden op de baan omdat hij anders door Evi’s foto zou rijden. Of ze waren undercover spionnen en wilden daarom niet op de foto, dat kan natuurlijk ook.
- Dat de Dode Zee vettig zou zijn. Dat wist ik nu eens echt niet, se. Blijkbaar zorgen al die zouten en mineralen in dat water daarvoor (de exacte chemische uitleg laat ik aan experts over). Op het hele -trouwens spiegelgladde- wateroppervlak ligt een film alsof er juist tien pullen zonnecrème uitgegoten zijn. Zelf kom je helemaal glibberig uit het water, niet van het elegante soort waarbij je van die droge olie over je gebronsde lijf gesmeerd hebt, maar echt alsof je in een badje Bertoli Extra Vierge liggen dobberen hebt. Speciaal
Het water was overigens wel helder, dus het zag er daarom niet vies uit ofzo.
- dat ik mij geen seconde onveilig zou voelen. Israël is natuurlijk nogal controversieel als bestemming, niet alleen omwille van mogelijke aanslagen. Maar het gekke is dat, hoewel het conflict met de Palestijnen wel héél dichtbij wordt uitgevochten, je daar (op dat moment) quasi niks van voelt in het dagelijks leven. Ik had verhalen gehoord van road blocks met controles, van een overweldigende militaire aanwezigheid in Jerusalem en van snauwende douaniers. Wij zagen vooral veel 18-jarige jongens en meisjes die hun legerdienst plezant proberen maken. Kereltjes met een babyface die met hun uniform en kalasjnikov poseren voor de foto of flirterige opmerkingen maken, meisjes die er sexy, hip of zelfs schattig uitzien in hun veel te stoer legerpak, maar nooit geváárlijk. Nu zijn we natuurlijk geen gesprek over de Israelische politiek begonnen, je moet het ook niet zoeken Wél heel raar: soldaten in burger maar met wapen. Dan zie je een blond meisje lopen met een hip kleedje en een kalasjnikov nonchalant over de schouder geslingerd. Het semi-automatisch wapen als lokaal mode-accesoire.
- dat het zo modérn zou zijn. Niet dat ik nu had verwacht dat er kamelen en tulbanden aan te pas zouden komen, maar het blijft toch het Midden-Oosten en daar vormen wij ons toch een specifiek beeld van. Iets met gammele bussen, chaos in de straten, locals die geschoffeerd zijn door je blote benen, en ABSOLUUT GEEN WATER VAN DE KRAAN DRINKEN. In de plaats kregen we lijnbussen met airco en on-board wifi, een gay beach, reden hippe mensen rond op e-bikes en trotinetten, waren er wolkenkrabbers en muren vol street art, en bleek kraantjeswater in heel het land perfect drinkbaar. Dat zal natuurlijk wel eigen zijn aan Tel Aviv, dat bekend staat als enorm liberaal en modern. Maar dan nog.
- dat het openbaar vervoer anderhalve dag per week gewoon plat ligt. Ik wist natuurlijk wel dat zaterdag sabbat is, de joodse rustdag. Maar dat die al op vrijdagnamiddag om 16u begint, én dat er tout court géén openbaar vervoer is tijdens de sabbat (ook niet in modern en overwegend seculier Tel Aviv), daar had ik blijkbaar overgelezen. Handig als je ’s vrijdags om 15u toekomt op de luchthaven 😀 De man aan het treinloket liet ons zonder ticket op de trein springen omdat het de laatste was, sympathiek want aan taxi’s (die wel rijden op sabbat) ben je ook snel een berg shekels kwijt.
- ook over het Hebreeuws één en ander bijgeleerd! Bijvoorbeeld dat Hebreeuws één van de enige dode talen ter wereld is die succesvol gereanimeerd werd. Met een eigen schrift, dat van rechts naar links gaat, waardoor wij menukaarten altijd omgekeerd vasthadden. En met veel gggg-keelklanken (op dat vlak heeft het iets Hollands) en een vree Franse ‘r’. ‘Isrrrraël’, zeggen ze. Cijfers gaan trouwens wel van links naar rechts!
Veel dingen staan in drie verschillende schriften aangeduid (Hebreeuws, Arabisch en ons Latijn schrift) maar er komt ook veel gokwerk aan te pas. We waren bijvoorbeeld op zoek naar een adresje uit de Lonely Planet, maar aangezien je nergens uithangborden of namen kan lezen, is dat niet zo evident. Bushaltes: nog zoiets. En al een chance dat we niet moesten tanken!
Mag natuurlijk nooit ontbreken: een blanco reisdagboekje. Al betwijfel ik dat er veel tijd zal zijn om dat bij te houden, maar dan kan ik er toch entreeticketjes enzo in plakken hé 
