De kleine hoarder in mij

Kelly schreef onlangs over kaartjes. Kaartjes van papier, zoals dat vroeger zo normaal was. Grappig want ik vond het zelf al lang eens tijd om eindelijk uit de kast te komen als cartofiel (I just made that up).
Het is een feit dat ik, 18 jaar nadat mijn laatste pennenvriendinnetje naar mijn e-mailadres vroeg, ik nog altijd meermaals per dag in de brievenbus kijk. Er zou maar eens iets leuks kunnen inzitten. Post is soms het leukste cadeautje.

Helaas voor mij en mijn doos ‘KAARTJES’ (ja die bestaat) gebeurt het bijlange niet zo vaak meer dat er een handgeschreven leutigheidje in de bus zit. Anderzijds heb ik vrienden en een lief met begrip voor mijn -ernstige, maar niet fatale- conditie. Ze sturen me kaartjes uit het buitenland – een vriend stuurt naar eigen zeggen nog twee kaartjes van op reis: één naar zijn oma, en één naar mij. Hoe lief!). En ze sturen me kaartjes met kerst, want behalve een cartofiel ben ik ook een kerstofiel. Die komen respectievelijk aan de frigo en aan mijn kerstkaartenslinger te hangen.
En toen we in oktober mijn verjaardag in Vietnam zouden vieren, verzamelde Nicky vooraf kaartjes bij familie en vrienden om me er de ochtend van mijn verjaardag mee te verrassen. Ik bedoel maar. KAARTJES!

32 worden tussen de rijstvelden. Met meer dan 10 Belgische verjaardagskaarten 🙂

Ik gooi ook nooit ofte nimmer een kaartje weg. Wat ik daarnet zei over mijn doos ‘KAARTJES’? Dat was gelogen, want het zijn er drie. Eén voor verjaardags-, kerst- en zomaarkaartjes; één voor trouw- en geboortekaartjes, en één voor postkaartjes van op reis. En met  ‘drie’ bedoel ik natuurlijk acht, want in mijn ouderlijk huis staan nog de dozen van voor ik het huis uitging. *kuch*hoarder*kuch*.
Nee serieus, kaartjes weggooien is heiligschennis. Period. (top topical!!)

Vorige week had ik een kleine aanval van “aah het is hier zo rommelig!” en vlogen alle postkaartjes van mijn frigo, zodat je nu bijna de oorspronkelijke kleur ervan kan zien onder alle magneten. Ik herlas alle kaartjes één voor één, om ze nadien op te bergen in de doos. Toen herlas ik elk kaartje in de doos, en waren we weer 2 uur verder.
Wist je trouwens dat er maar liefst 6 kaartjes in zitten die door mezelf in een exotisch oord geschreven en gefrankeerd zijn, en niet op de bus gedaan? Bij deze: Hugo & Sarie, hier ligt nog een kaartje uit Bali voor jullie. Kevin & Koen: idem uit Marrakech. En voor iemand me ervan beschuldigt dat ik het expres doe om het kaartje te kunnen houden: in de meeste landen (steden?) koop ik er ook eentje voor mezelf. Soms stuur ik het zelfs op en ben ik blij als een kind wanneer het toekomt. Voilà, tot zover de biecht.

Of nee wacht. Eén keer stuurden we een kaartje met de app Postcard van de Post. Eigenlijk een geweldige app. Op de voorkant van het kaartje komt één van je eigen reisfoto’s, via je app verzend je de boel en tadaa: en een dag later ligt het gepersonaliseerde kaartje al op de deurmat van de bestemmeling. Maar toen zag ik bij één van die bestemmelingen de getypte tekst op de achterkant en dacht ik….nèèèèh. Dit wordt geen grote liefde. Waarmee mijn kortstondige affaire met de de postkaart 2.0 ten einde was.
Nu is de biecht echt voorbij!

Ik toon jullie nog een paar van mijn mijn schatten 🙂 (met excuses voor de mottige foto’s; daglicht is niet het sterkste punt van ons appartement)

Echte vrienden sturen ook kaartjes als ze op weekend gaan in eigen land:

Deze kaartjes kreeg ik zo te zien onder lichte dwang:

Supermooi kaartje uit de US, een reproductie van de posters die in de jaren 30 gemaakt zijn om de nationale parken te promoten (hier zie je ze allemaal). Toen we nadien zelf naar de Amerikaanse Westkust trokken, schafte ik er me zelf wat aan. De bedoeling is dat die ooit in een kader aan de muur komen:

De vriend met de oranje camionette vond in Salzburg geen kaartje dat hem aanstond, en knutselde er dus zelf eentje:

Kaartje van de familie Mozart. Creepy yet classy, en ook al uit Salzburg! Wat valt er daar te doen dat ik niet weet?

Mijn collectie naar het thuisfront gestuurde kaartjes uit Australië en Nieuw-Zeeland. Die ik zelf geconfisqueerd heb, of ze vliegen nog de vuilbak in!

En uiteraard: copulerende lama’s. Want landschappen zijn zo overrated: