Vorige week had ik vakantie, zoals het een echte Gentse betaamt. Voor de Gentse Feesten, jawel. Ik heb al teveel jaren ’s ochtends groggy achter mijn bureau gezeten en mezelf vervloekt omdat ik géén vakantie genomen had. Gentse Feesten dus, dat resulteerde in veel van dit (ja, ik werd in de kooi opgesloten op Datakamp  #stiekemesurfer):

Dat ik hou van de Gentse Feesten wil niet per se zeggen dat ik mij 10 dagen kapot wil feesten. We zijn geen 3 keer 7 meer hé! (ook geen 4 keer, maar hou het stil)
Vorig jaar combineerde ik de Feesten met een lang weekend Hamburg, deze keer besloten we de 10 feestdagen te breken met een tweedaagse in eigen land. Mooi in het midden, na dag 5. Bestemming van dienst: de Vlaamse Ardennen!

De Vlaamse Ardennen

Akkoord: voor écht serieuze hoogteverschillen moet je naar het zuiden van het land trekken, maar we durven al eens vergeten dat we in ons eigen Oost-Vlaanderen ook glooiende heuvels en kuitenbijters hebben. Bij de Vlaamse Ardennen denk ik automatisch aan de streek rond Ronse en het Kluisbos. Daar trekken we regelmatig naartoe voor herfstwandelingen, en onlangs nog op tweedaagse met het werk (met overnachting in een retrocaravan op minicamping In De Nachtegaal!).
Maar de Vlaamse Ardennen zijn veel uitgestrekter dan dat. Ook de Zwalmvallei hoort erbij, en de streek rond Zottegem. Het volledig gebied wordt doorkruist door 3 wandelnetwerken met knooppunten; wij trokken naar het kruispunt van de 3 netwerken in dit wandelwalhalla, in Brakel.

En route

Zondag stond ik nog op de top van de Sint-Baafskathedraal en zag ik ‘onze’ heuvels liggen blinken aan de horizon. Om maar te zeggen: vanuit Gent zijn de Vlaamse Ardennen écht niet ver, en toch zit je ineens in een compleet ander landschap. Je kan ook perfect met de trein op wandeling vertrekken: het station van Oudenaarde of Zottegem zijn ideale startpunten. Wij gingen met de auto, en eens van de grote baan af voelde het meteen als (mini)vakantie.

We hadden onze picknick mee, een kaart van de regio en een inspiratiegids met uitgestippelde knooppuntwandelingen. Na 5 dagen feestgedruis klonk de Stilteroute nogal aanlokkelijk: een wandeling van 13.2km doorheen de bossen, velden en weiden van Everbeek. Dramatische wolken dreigden met vreselijk stormweer, maar dienden uiteindelijk vooral als mooie achtergrond voor mijn foto’s – van echte regen werden we gespaard. Hoewel je het aan de foto’s niet zou zeggen, was het 25 graden en puften we er een eindje op los. Wel echt genieten, eerst door het koele bos, dan langs eindeloos lijkende korenvelden waar klaprozen rood afsteken tegen het korengeel. Dat ruist ook zo lekker hé, koren. En het ziet er zo gezond uit. Helemaal geconditioneerd door cornflakes- en koekjes reclame, ik. #extravezels

 

Knooppunten?

Vlaamse-Ardennen-Wandelwalhalla-4Ik merkte in de reacties op mijn Instastories dat niet iedereen helemaal bekend is met het systeem van knooppunten. Dus toch even een korte uitleg! In heel Vlaanderen staan honderden knooppuntenpaaltjes, waarop bordjes met nummers hangen. Je kan een bestaande wandeling volgen of aan de hand van een knooppuntenkaart (of via de knooppuntensite) zelf je route uitstippelen, en dan is het gemakkelijk: gewoon de juiste nummertjes volgen. Het heeft iets van een zoektocht en da’s altijd plezant! Zeker aangezien sommige stukjes van de route smalle paadjes zijn die tussen twee afgespannen weiden lopen, of achter tuinen. Leuk, die ontdekkingstocht en sorry mevrouw die net aan het strijken was en vreemd opkeek toen wij zowat in haar achtertuin voorbijliepen. Ze zullen het wel gewend zijn, I guess!

Ook in groten getale aanwezig:

– koeien die wel heel gelukkig moeten zijn met het zicht van in hun wei
– kapelletjes en kruisbeelden. En we zijn niet eens in West-Vlaanderen!
– plukklaar fruit: zo halverwege de zomer gooit de natuur met heerlijk rijp fruit naar je hoofd. We smikkelden van de verse frambozen, bramen, bosaardbeitjes, kersen en pruimen die gewoon op ons pad groeiden. Van de maïs bleven we wijselijk af.
– ouderwetse wielercafés, die helaas bijna allemaal gesloten waren. Niet zo raar op een woensdag, wel heel spijtig want niks geestiger dan een frisse pint drinken in het gezelschap van een Leuvense stoof, stokoude cafébazin en posters van de lokale wielerhelden aan de muur. Uiteindelijk vonden we tóch een geopend café: In den Hengst. Mét wc in de stallen, zoals het hoort.

 

Nicky vond het niet kunnen om in de Vlaamse Ardennen te zijn en niet minstens één helling op te fietsen, dus moest de Berendries (12%, bekend van de Ronde van Vlaanderen) eraan geloven. Ik als supporter met de auto erachteraan, nog net zonder toeters en vlaggen. Eens die helling overwonnen, hadden we wel een rustige avond verdiend.

Pizza in de schapenweide

Zo gezegd, zo gedaan. We logeerden in Gîte les Mineurs, een supergezellige 2-persoonsgite in Sint-Maria-Oudenhove; een klein dorpje middenin de Vlaamse Ardennen. We zijn daar echt enorm met ons gat in de boter gevallen, want aan de perfect verzorgde gite bleek een prachtige tuin te zijn van het niet te afgelekte soort (een tuin mag wat wild zijn, vind ik).
Veel verborgen hoekjes en kantjes, houten hekjes, loslopende kippen en schapen in een weide achteraan, en een grote moestuin. Gastvrouw Nathalie kwam dan nog af met een hele kom vol versgeplukte groenten en kruiden. Die geur, hmmm!

We hadden geen zin meer om uitgebreid te koken terwijl het nog zo’n zwoel weer was, dus haalden we zalige pizza van het kraam op het dorpsplein en spoelden die weg met een flesje rosé in onze tuin-voor-een-dag. Zoë, de hond des huizes zag mijn pizza ook wel zitten, maar vandaag was die van mij, helemaal van mijjjjjj.
Ik heb zelf tuin noch hond, en 25° graden ’s avonds is ook eerder uitzonderlijk.Ik moet zeker niet meer zeggen dat ik daar echt prinsheerlijk zat in de avondgloed. Provence-gevoel ten top!

Trouwens, bij wie Sint-Maria-Oudenhove een belletje doet rinkelen: het is ook daar waar koffiebranderij Hoorens zijn thuis heeft (van mevrouw Panamarenko). Haar koffie serveren ze o.a. bij Simon Says in Gent, maar hier drink je hem dus recht van de bron. Wel in de namiddag komen tussen 13u30 en 18u. Don’t be like Claire.

Wandelen in de Zwalmvallei

De dreigende wolken stortten uiteindelijk toch hun volledige inhoud over ons heen, gelukkig lagen we toen al lekker te knorren in ons bed… Ook de volgende ochtend bleef het verder druppelen, maar niets waar twee doorwinterde stappers (ahum) niet tegen kunnen! We wandelden de Natuurroute die in Sint-Maria-Oudenhove passeert, we moesten er dus niet eens voor rijden. De Natuurroute is 8.9km lang en maakt zijn naam waar: prachtige Oost-Vlaamse glooiende heuvels, gouden akkers, vergezichten en schattige dorpjes. We passeerden ook weer veel gesloten cafeetjes (o.a. de Stappers Alm, geïnspireerd op de typisch Tiroolse cafés. Daar moet ik toch nog eens geraken!), dus wie zijn wandeling graag op tijd en stond onderbreekt voor een frisse pint, kan misschien best in het weekend op stap gaan.

Ook dit café was gesloten, maar we piepten toch eens binnen door het raam. Gezellig hé? 🙂

Vlaamse-Ardennen-Wandelwalhalla-43

Hup met de geit

Intussen waren mijn voetjes toch al een beetje moegewandeld en voorspelden ze nieuwe stortbuien…maar we waren onze omgeving nog lang niet beu! De perfecte oplossing presenteerde zich wat verderop in Melden: een geit! Geen blatend beest met een sik, maar een echt deux-chevaux’ke!

Vlaamse-Ardennen-Wandelwalhalla-59
We kregen bij 2CV & CO een knalrood geitje mee voor de namiddag, zetten onze baret op (niet echt) en cruiseden daarmee in de omgeving rond. Ideaal om nog een volledig extra stukje Vlaamse Ardennen mee te ontdekken.
We reden de Route van Vlaanderen aan de hand van een roadbook. Co-piloot Nicky moest aan de hand van de foto’s in het boek mij de correcte route aangeven. Nog niet zo evident! Maar zoals ik al zei, zoektochten zijn altijd leuk.

Ik had nog nooit met een 2pk’tje gereden: wat een beest(je)! Met bákken charme, natuurlijk. De ruitenwissers bedien je bijvoorbeeld met een draaiknop die je eerder op een oude radio verwacht. Om ramen en deuren open te doen dienen de metalen hendeltjes en klemmen. En servo is er natuurlijk niet, dus in de bochten mag je serieus trekken aan je stuur, dat de grootte van een gemiddeld kaaswiel heeft.
Zo’n geit is in principe een blik op wielen, maar wel één met een weergaloze ophanging. Citroën hé. Ik ben niet aan het overdrijven als ik zeg dat onze auto meer rammelt op kasseien dan die deux-chevaux.
De versnellingspook doet je nog het meest denken dat je figureert in een oude Franse film: da’s echt soortement kachelpook waaraan je (in een andere volgorde dan moderne auto’s!) moet trekken en duwen om ze in vitesse te zetten. Beetje sukkelen in het begin, maar dan ben je vertrokken. Meer dan 4 versnellingen zijn er niet, maar we zijn natuurlijk geen Spa-Francorchamps aan het doen.

De Koppenberg op

Wij met onze geit langs velden en wegeltjes, zelfs de Koppenberg op (in eerste versnelling!). En af en toe uitstappen natuurlijk om onze geit te bewonderen tegen de achtergrond van goudgele akkers. Jammer van de regen, daardoor konden we ons dak niet oprollen om cabriolet-style verder te gaan 🙂
We waren bijna met ons beestje naar huis gereden, om dan een paar baguettes op de achterbank te gooien en te vluchten naar Frankrijk! In de naam van het goed fatsoen wisten we ons in te houden.

Je kan trouwens verschillende routes doen met de geiten, ook als teambuilding bijvoorbeeld. Lijkt me wel redelijk hilarisch zo met een bende collega’s. Voor ons was het de ideale aanvulling op anderhalve dag intensief wandelen, zeker bij regenweer.

Gedaan met de rust

En dan was het tijd om terug te rijden naar het hectische Gent. Ik had om 19u een straatoptreden met mijn koor Muzamies; meteen gedaan met de rust dus. Maar met opgeladen batterijen om de volgende 3 dagen Gentse Feesten aan te kunnen.

muzamies

Dus. Als iemand een goedgeprijsd huis-met-tuin weet staan in de Vlaamse Ardennen, holler! Ik verlang nu al terug naar de rust. Aanmodderen in mijn eigen moestuin en zelfgekweekte tomaatjes smullen, mij een hond en kippen aanschaffen,…alleen met de fiets naar werk zou wat moeizamer zijn. Ohja en de cinema is ook wat ver. Misschien hou ik het toch maar bij wandelen 🙂

Praktisch

De drie wandelnetwerken in de Vlaamse Ardennen zijn: Getuigenheuvels, Zwalmvallei en Bronbossen.
Op wandelwalhalla.be vind je een aantal uitgestippelde wandelroutes, en kan je de knooppuntkaarten bestellen.
De ‘Koplopers’ gids bevat 5 wandelroutes over de netwerken heen, samen met uitleg over de bezienswaardigheden onderweg, en logeeradresjes in de buurt. Hebben wij veel aan gehad!

Om zelf een wandelroute uit te stippelen aan de hand van de wandelknooppunten kan je op de site van Toerisme Vlaamse Ardennen terecht.
Leuke foto’s ter inspiratie vind je op Instagram onder #wandelwalhalla en #vlaamseardennen.

Veel plezier!!